łgarnia

   Od dłuższego już czasu spotykali się w łgarni nieopodal mydlarni, za zwodzonym mostem. Na moście zwodzili, w mydlarni mydlili oczy, a w łgarni tulili się do siebie bez opamiętania. Gładzili włosy, dotykali dłoni, muskali rzęsy, chuchali w szyję. Nie mówili słowa, żeby nie skłamać. W milczeniu płynęły im łzy z oczu, może na skutek piany. Nie było dla nich miejsca w całym wszechświecie. Nie tylko w świecie. Spotkali się nie tu i nie teraz. Za późno. Albo za wcześnie.

   Kat już czekał. Ostrzył topór. Pocierał go kartą kredytową na zmianę ze stałym łączem.

   - Myślę, że to będzie niezłe widowisko. Powinnam się wzruszyć, nie sądzisz? - Jej Wyniosłość Melancholia była nieco znudzona przedłużającym się oczekiwaniem. Pstryknęła zżutą gumą w stronę szafotu. Jego Wysokość Sentyment obgryzał paznokcie. Nie lubił widoku posoki, nawet w dużych ilościach.

   - Niech to będzie nauczką i przestrogą dla innych zdrajców. Nawet tych prywatnych. - Melancholia powiedziała przez tubę ze zwiniętej blachy. Oczywiście o tym, że zwinęła ją z placu budowy przytułku dla Potłuczonych, już dawno zapomniała. Ktoś w tłumie załkał. Zabrali go na przesłuchanie.

   Kat odstawił topór. Otworzył drzwi klatki i wyciągnął zdrajców. Kobieta i mężczyzna.

   - Czy czujecie się winni?

   - Tak. Od zawsze - chlipnęli.

   - Co jest waszym grzechem?

   - Miłość.

   - Zachciało wam się, co?!

   - Zachciało.

   - Teraz wam się odechce.

   - Odechce.

   Tłum zaszemrał, uszczęśliwiony. Zapowiadało się nieźle. Melancholia wzniosła tubę.

   - W imieniu Sepii nakazuję złamać im serca.

  Sentyment się odwrócił. Coś mu upadło.

   Tłum skandował:

   - Złamać! Złamać! Złamać!

   Kat podszedł do zakochanych i wyciągnął rękę. Oddali mu serca bez słowa. Wzniósł ostentacyjnie, najpierw serce kobiety, potem mężczyzny i gruchnął nimi o kolano. Pękły  z jękiem. Ze środka wypadły dwa suche kasztany.
   - Jak dzieci, jak dzieci! - zaśmiała się Melancholia. Tłum zarechotał.
    Kat oddał im złamane serca i czknął. Coś mu ten poranny salceson nie służył.

   Jego Wysokość Sentyment drżał. Melancholia nachyliła się do Korektora i szepnęła:

   - Widzisz go? Jemu też się odechce.

   Korektor nie odpowiedział. W tłumie dostrzegł Annę Marię. Nie wiedział dlaczego, ale nie mógł oderwać od niej wzroku.