sobota, 8 listopada 2014

siusiak

   Johny Billing polerował lufę. Nie wiedział, co go bardziej podnieca - gdy poleruje ją z zewnątrz, wodząc po niej zaciśniętą dłonią wyściełaną miękkim kawałkiem filcu, czy kiedy wsuwa do jej tajemniczego wnętrza palec owinięty rąbkiem flaneli. Zawsze miał problemy z tożsamością seksualną. Chciał kochać i być kochanym. Rżnąć i być rżniętym. Gwałcić i być zgwałconym. Często o tym rozmyślał. Co też takiego stało się w jego życiu, że nie wiedział, co wybrać? Albo co takiego się nie stało? Może "często" to nieco zbyt mocne określenie. Raz. Myślał o tym raz. Właśnie teraz.
   Zielony rower leżał na rowie. Billing wiedział, że powinien leżeć w rowie, ale przez szacunek dla jego ojca, który był prostym człowiekiem, a nawet prostakiem, położył rower na rowie. Trawa była wilgotna, ziemia chłodna. Poranek zjawił się, jak zawsze, za wcześnie.
   Tak, czy inaczej, Johnny czuł, jak jego penis nabrzmiał, wypełnił się krwią i limfą, jak rozpycha się w gatkach z bambusowego włókna, niczym parówka w folii zanurzona we wrzątku. Był twardy. Johnny był twardy. Wiedział, że jego siusiak (ach! jak kochał to określenie!), nawet w najbardziej senną noc, nawet, gdy oglądał zdjęcia dziewczynek w białych rajstopkach i pantofelkach z wytłaczaną buzią papieża na lakierowanej skórce, w które to pantofelki, jak marzył, spuszczał się z rozkoszą, aż gęste białe krople skapywały ze złotej sprzączki na bose stopy, więc nawet wtedy jego siusiak (ach!) przypominał jedynie kawałeczek kiełbaski, parówki, niewielkiego ogórka czy cienkiej marchewki. I ubolewał nad tym, a mimo to dbał o niego, pieścił i dawał mu tyle rozkoszy, ile tylko mógł zdobyć za marne grosze z windykacji. Z prawdziwą dumą ujmował w dwa palce żołądź wielkości paznokcia i pocierał, jak teraz żelazną lufę colta.
   Zostały mu dwie kule. Jedna dla Waltera Egona, ale dla kogo druga? Każda kula ma swojego właściciela, mawiał ojciec Johnego, lejąc ołów w ręcznie robione formy. Jego kule można było dostać jedynie na Czarnym Rynku, nigdzie indziej nie godziły się opuszczać bębenków.
   - Chcesz dostać kulę od starego Billinga? - pytali macho. - Idź na Czarny Rynek.
Im bliżej Waltera był Johny, tym większe odczuwał podniecenie. Ten wypierdek, pseudo facet, laluś o posturze chłopaka, głosie młodzieńca i niowłosinej klacie, miał najlepszego penisa pod słońcami. Nie chodziło tylko o wielkość, bez przesady, Billing nie był aż takim dupkiem. Przecież o skuteczności broni nie decyduje kaliber, ale celność. Właśnie, punkt, w który trafia.
   O Walterze mówiono, że trafia w punkt. Johny domyślał się, dlaczego. On nosił siusiaka od dziecka zawsze po lewej stronie majtek, przytulonego do lewego uda, jak pijawka. Kiedy więc miał wzwód, jego męski atrybut sterczał odgięty na bok, jak krzywy dyszel. No, może dyszelek. Egon musiał znaleźć takie wymyślne ułożenie członka w bieliźnie, że potem nie było pudła. Billing sięgnął z kieszeni pożółkłą karteczkę. Zapisał na niej wiersz, wyryty scyzorykiem przez Waltera w żerdziach ławki:

dopadam jej

zagarniam
w ucho gryzę

sobacze we mnie czucie
przy targaniu sierści

tak mnie wwodzi w nią
mój Twarda Pękatość
jakby zbijać deski


cieśla i rzeźbiarz
dłutem języka

żłobię alabaster

   John Billing westchnął i złożył karteczkę w kosteczkę. Znał go na pamięć. Jakby zbijać deski.
   - Deski to można zbijać na trumnę, Egon - powiedział do siebie i chuchnął na muszkę. Przestraszona, zerwała się i odleciała.

piątek, 7 listopada 2014

pestka winogrona

   O drugiej zero dziewięć Anną Marią szarpnęła konwulsja, o mało nie zwymiotowała. Usiadła zlana zimnym potem. Kwiaty na łożu westchnęły zgodnym chórem i umarły.

całun utkany z lęków
opada na bezsenność
która mogłaby być darem
a jest ciężarem
dlaczego boisz się śmierci?

   Słowa napłynęły nie wiadomo skąd.
   - Kiczort? Kto to napisał?
    Po chwili zaczęła odzyskiwać przytomność: - Walter! Cholera jasna!  - ach, te nieomylne wibracje - gdziekolwiek jesteś, żyj! Nie boję się ani bezsenności, ani śmierci. Nie boję się Pustki i tamtych dwóch.
Wzięła gitarę:

Spulchnię ziemię na zboczu i pestkę winogron w niej złożę
A gdy winnym owocem gronowa obrodzi mi wić
Zwołam wiernych przyjaciół
I serce przed nimi otworzę...
Bo doprawdy - czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?
Więc czym chata bogata! Darujcie, że progi za niskie
Mówcie wprost, czy się godzi
Siąść przy nas, ucztować i pić
Pan Bóg grzechy wybaczy
I winy odpuści mi wszystkie...
Bo doprawdy - czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

W czerni swej i czerwieni zaśpiewa mi znów moja Dali
Runę w czerni i bieli do stóp jej
Niech przędzie swą nić!
I o wszystkim zapomnę
I umrę z miłości i żalu...
Bo doprawdy - czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

Więc nim zmierzch się zakłębi
I cienie po kątach się splotą
Niech się ciśnie do oczu, niech wiecznie pozwoli mi śnić
Płowy bawół
I orzeł srebrzysty,
I pstrąg szczerozłoty...
Bo doprawdy - czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?*

Wyrwane ze snu gołębie spojrzały po sobie porozumiewawczo. Księżyce spojrzały po sobie tkliwie.
- Jaka szkoda, że nie mogę cię dotknąć - odezwał się dźwięcznym głosem Prawy Profil.
- Ogromna - odrzekł Lewy Profil.

*Pieśń gruzińska, Bułat Okudżawa

w majestacie masmediów

   Czczy Sepianin donosi: Mnogość Słońc nad Sepią nie jest zjawiskiem paranormalnym, a wyłącznie złudzeniem optycznym wywołanym zawirowaniami przyrodniczymi, politycznymi, historycznymi i osobistymi. Osobistymi w szczególności. Zwielokrotniony obraz Słońca to efekt wielorakich wydarzeń powodujących kondensację czasu. Zjawisko kondensacji nie jest do końca znane. Podejrzewa się, że u jego podstaw leżą klęski żywiołowe i wojny toczące się w makro i mikrokosmosie. Badania potwierdzają, że niektóre jednostki mogą posiadać tymczasową odporność na zwielokrotnienie obrazu. Warunkiem wytworzenia tej odporności jest spokój duszy. Przypadki takie są jednakowoż tak rzadkie, co więcej, nieuchwytne, że gadać o nich szkoda.

   Z kolumny "Majestat Prawa": Z dniem owym, w obliczu kompletnego braku wartości jako środka płatniczego znosi się walutę Złotych Guzików Sepii. Każdy guzik ma od tej chwili wartość wyłącznie kolekcjonerską, intelektualną i sentymentalną, lub według uznania posiadacza. Z przykrością i zażenowaniem oznajmiamy, iż eksperyment nie powiódł się.

egzekucja

   - Wszystko gotowe, ukochana. Szafot prezentuje się godnie. Wzorowałem się na najlepszych. Deski akacjowe. Bisior, purpura i karmazyn. Cheruby uczynione przez biegłego tkacza. Zasłony spięte po pięć. Będziesz zadowolona, Pani!
   Wyglądała jak zwykle oszałamiająco. Pierwsze spojrzenie na nią niezmiennie powodowało suchość w gardle oraz inne przypadłości wprawiające go wręcz w zakłopotanie, zwłaszcza, gdy nie byli sami. Tym razem oprócz dzikiego zachwytu ukłuł go niepokój. Czy to fioletowe refleksy w jej włosach straciły blask, czy niebieskie linie żył na dłoniach stały się bardziej widoczne, a może wzrok miała utkwiony w pustce bardziej niż zwykle.
   - Zdolnyś, bestio, trzeba ci to przyznać. Ale nici z zabawy - na chwilę zaległa cisza - Trochę szkoda twojej roboty. Zorganizuj im jakąś imprezę w to miejsce. Zawody w rzucie kulką albo wyścigi kocich zaprzęgów powinny ich uspokoić. Gdyby za dużo szemrali, ogłoś, że tylko wygrany przeżyje. I zamknij buzię, bo głupkowato wyglądasz, kochanie. Dalej nie rozumiesz? - Wielki Korektor pokręcił głową - No cóż, może cię przeceniam jednak. Dobrze więc. Znaj moje wielkie serce i pojmij wreszcie, że oni sami ukarali się tak, że nawet najbardziej zdegenerowany i perfidny zwyrodnialec nie wymyśliłby okrutniejszej tortury. Oni rozpruli sobie nawzajem serca. Od tej pory wiecznie i nieustannie będzie się z nich sączyć. Będą pisać wiersze, piosenki, będą śpiewać, rysować, grać, rozmawiać w nieskończoność. Będą się często kłócić i obrażać. Będą mieć do siebie żal, będą się ranić. Do tego ci idioci będą nazywać swój stan miłością. Kiedy rozstaną się, już po kilku godzinach zaczną do siebie tęsknić, szeptem wypowiadać swoje imię.
   Wielki Korektor głośno przełknął ślinę. Patrzył oszołomiony na jej miednicę. Znad paska do pończoch sterczała alabastrowa krawędź.

niedziela, 30 marca 2014

nauk cienie i blaski

     Z rozprawy Wielkiego Korektora: "Sporulacja dla nieodpornych. Sporo jest racji w sporulacji" (rękopis): 
   "Co w życiu jest najważniejsze? Na to pytanie próbowało odpowiedzieć wielu: filozofowie, etycy, estetycy, fizycy, biolodzy, poeci i żule. Odpowiedzi udzielili wiele i wszystkie błędne. Zero punktów. Nie jest najważniejsza jakaś tam miłość, rodzina, ojczyzna, wojna, muzyka, honor, religia, alkohol, szachy, działka. O nie! Najważniejsze w życiu to przeżyć. Natomiast przeżyć to znaczy przetrwać. Aby zaś przetrwać, należy wytworzyć przetrwalnik, czyli endosporę, nie mylić z zarodnikiem.
   Endosporę można porównać do zawieszenia działalności gospodarczej. Składamy formularz w jednym okienku: wnoszę o odessanie wody z cytoplazmy na czas określony przywróceniem warunków sprzyjających, ponieważ zanosi się na huragan lub przerwy w dostawach cukru. Prośbę motywuję chęcią przetrwania. Z takim argumentem się nie dyskutuje, tylko odsysa i przenosi w stan spoczynku do odwołania. Endospora bowiem to forma spoczynkowa. Rokuje więc spoczynek. Coś jakby czterdziestoletniemu pracownikowi korporacji (patrz: W.K. "W zaświatach niektórzy chodzą w krawatach" oraz "Pół świadka z zaświatka")  pozwolić na leżakowanie. Godzina w ciągu dnia, na rozkładanym łóżku, obowiązkowo w piżamie. No czyż to nie bajka?
   Endospory są zdolne. Zdolne przeżyć brak wody, substancji odżywczych, światła, niskie temperatury, a nawet niekorzystne pH oraz brak miłości, ciepła, samotność, pustkę, beznadzieję, rozpacz, zapomnienie, nudę. Odkryłem, że brak ZGS również.  Aby wytworzyć endosporę, można sobie zrobić herbaty, wsłuchując się uprzednio w wielkim skupieniu w odgłosy czajnika, sięgnąć po książkę, wskoczyć do ciepłej wanny lub łóżka. I myśleć o sprzyjających warunkach. Można tak długo. Bardziej wprawieni potrafią trwać w stanie endosporycznym połowicznie żyjąc na pozór zupełnie normalnie. Myślenie bardzo intensywnie, aż do przekroczenia stężenia krytycznego wyimaginowanych warunków sprzyjających powoduje rozerwanie ściany endospory, wyrwę w suficie lub podłodze, runięcie murów, łóżkowe afery w służbach specjalnych, wariacje sejsmografów i drogę wolną. Proces ten w niektórych źródłach określa się terminem "germinacji imaginacji". Powodzenia i do usłyszenia.

***
   - Ty to jednak wariat jesteś - zachichotała Jej Wyniosłość wyplątując palce z włosów Wielkiego Korektora. Rzuciła rękopis na podłogę, ułożoną z ciętych Kamieni Spadłych z Serca, i przyciągnęła ukochaną twarz do brzucha. A potem niżej. Jeszcze niżej.
   Spod stóp dobiegały ku kochankom delikatne westchnienia.

piątek, 28 marca 2014

112 po raz drugi

   No, ktoś się wreszcie zlitował. Kolejne sto dwanaście dni. Zaczynam wierzyć, że to ważna liczba. Jak dwa albo dziesięć. Pnącza puszczają. Spadam bezradnie na trawę, zdrętwiałe nogi nie utrzymują ciężaru. Po chwili leżę z nosem w mokrej ziemi.
   Obok z trudem zbiera się karlica, ta, co wisiała na sąsiednim krzewie. Niebrzydka, tyle, że garbata. Nawet do twarzy jej z tym garbem. Kiedy spogląda mi w oczy, a potem uśmiecha się, już wiem. To ona!