anna maria zerwała korale

   Wiedziona pragnieniem piękna, sięgnęła do Drżącej Szkatuły. Błysnęły różowe perły. Kiedy chciała je unieść i przystroić szyję, dekolt i garb, zsunęły się z wolnego końca mrówczym szykiem na podłogę.

   - Jak po sznurku! - pomyślała Anna Maria zachwycona niespodziewanym obrotem sytuacji.

   Paciorki brzęknęły kolejno o podłogę i zdezorientowane ruszyły we wszystkich kierunkach. Do porządku przywołało je surowe spojrzenie Anny Marii, która w międzyczasie zdążyła wydobyć i przerwać kolejny sznur. Do różowych pereł dołączyły białe, następnie większe malachitowe kulki, szklane paciorki z Targowiska Próżności oraz wszystkie inne koraliki śpiące dotychczas, z wyjątkiem specjalnych okazji, w Drżącej Szkatule. Podążyły posłusznie za ruchem dłoni Anny Marii razem, nie tracąc jednak indywidualnego wdzięku. Uniosły się nad podłogę i niczym wir rzeki Jachce otoczyły dziewczynę migoczącą spiralą. Boczne światło wydobyło więcej niż cały ich blask. Wydobyły Czar. Anna Maria tańczyła długo. Kot patrzył podejrzliwie. Chwila była wszystkim.

***

- Wariatka. Nieuleczalna wariatka. - Jej Wyniosłość siedziała z głową opartą na pięści. Ginekolo Ga przebierał powoli dwoma palcami po czarnych klawiszach. Melodia była prosta, ale kojąca. - Jak pragnę Dnia Szczerości! Nie będziemy długo czekać. Niech tylko Sentyment trochę ostygnie.

- Ciemny Strona ponoć nie potrafi wywiązać się z zadania...

- Potrafi. Na razie nie wystarczająco chce. To drobiazg.