piątek, 3 kwietnia 2015

Anna Maria Melancholia

   Szelest papierowych kul, otaczający Jej Wyniosłość, z początku drażniący i wywołujący u niej odruch przedrzeźniania, powoli stał się całkiem znośnym tłem dźwiękowym, by wreszcie przemienić się w melodię. Niepowtarzalną, wciągającą, tajemniczą. Jak na Melancholię przystało - kobietę o ukrytych talentach i niezwykle autonomicznym charakterze, na co dzień obcującą z kreatywnymi kreaturami pokroju jej męża, przyjaciela i kochanka, nie w jednym, oczywiście - w lot pochwyciła rytm i nutę papierowej pieśni stłamszonych zapisków.
   Czuła się może niezupełnie szczęśliwą, ale miała dość niespójnych umizgów tych wszystkich paramężczyzn. Ten to, tamten tamto, a żaden porządnie. Każdy chciał jej dla siebie. Ale po co? Żaden jej nie przekonał. A teraz, gdy ujawnili swoje zapędy do tej wynaturzonej dziewuchy nie wiadomo skąd, garbuski bez majątku i odpowiednich papierów, straciła do nich zupełnie zapał. Przedtem jeszcze ich znosiła. Ale dość!
   - Szszsz! Szszsz! - przedrzeźniała rytmicznie papier. Poruszyła stopą i kule zsypały się wokół jej nogi z delikatnym pyk! pyk! pyk! Obróciła głowę. Dookoła niej, jak ręką sięgnąć, był papier. I setki tysięcy liter, mieszających się teraz ze sobą w chaotycznych pląsach.
   Znajdowała się w stanie nieważkości. Kompletnie nie wiedziała, gdzie jest góra, a gdzie dół. To była specyfika Baszty do Góry Nogami. Jednak oprócz nieważkości fizycznej, kosmicznej, Melancholia doświadczyła nieważkości emocjonalnej i mentalnej. Nie ciążyła w stronę żadnego z mężczyzn, żadnego z uczuć, żadnego związku. Co prawda, nie chciała być nieważna, ale przez jakiś czas mogła sobie pozwolić na ten pewien rodzaj niebytu. Jak już wystarczająco za nią zatęsknią, ale tak, żeby ją przekonać - odnajdzie się. A tymczasem...
   - O żesz, kurwa! - zaklęła, przestraszona. Jej dłoń natknęła się na inną dłoń. - Kto tu?!
   Ktoś jeszcze ukrywał się wśród kul, w papierowej głuszy, w poetyckiej próżni.
   - Ja... - od strony nie wiadomo czego dobiegł cieniutki głosik nie wiadomo kogo. A raczej nie wiadomo czyj. Melancholia poczuła się nieswojo. Znała ten głos. Słyszała go wiele razy, ale nie mogła rozpoznać. A jednak był jej bliski, jak menstruacja. Pomacała ręką dalej. Rozgarnęła więcej kulek. Poczuła łokieć, drżące ramię, bark i szyję. A potem, z narastającym przerażeniem i zdumieniem, pojęła, że przesuwa dłonią po garbie.
   - A co ty tu robisz?
   - To samo, co ty?
   - Dlaczego zwracasz się do mnie per "ty"?
   - Z tego samego powodu, z którego ty nie zwracasz się do mnie per "wy".
   - Nienawidzę cię. Wiesz o tym, prawda?
   - A ja ciebie.
   - Jesteśmy takie same. Dlaczego oni wolą ciebie? Ja jestem piękniejsza i doskonalsza.
   - Nie możesz być doskonalszą. Oni kochają nas obydwie. Oni są samotni. Mężczyźni są samotni. Oni kochają matki.
   - Czy to oznacza, że to nie ma znaczenia, którą z nas kochają?
   Kilka kul papierowych rozprostowało zapisane plecy.
   - To może stańmy się jednym? Zrobimy im psikusa!
   - Tak.
   Kulki rozstąpiły się, pozwalając zbliżyć się dwom ciałom, dwom kobietom, z których każda była odbiciem drugiej. Objęły się i przylgnęły do siebie, płacząc i radując się, jak bliźnięta, które spotykają się po wielu latach. Anna Maria przywarła do Melancholii. Czuła, jak na jej plecach rozpływa się garb. Melancholia zatopiła się w ramionach Anny Marii, doznając niezwykłej ulgi, gdy pierzchła jej zazdrość i frustracja. I nie wiadomo kiedy, bowiem czas w Sepii nie ma żadnego znaczenia ani wpływu, jeśli sobie tego nie życzysz, a one sobie tego nie życzyły, stopiły się w jedno, normalne ciało.
   Anna Maria Melancholia otworzyła oczy na chwile, słysząc za oknem wycie:
   - Anno...! Annnnooo!
   Uśmiechnęła się i odwróciła na drugi bok. A potem na plecy. Mogła wreszcie spać na plecach, choć przecież nigdy nic jej tego nie wzbraniało. A niech se wyje - pomyślała, zasypiając.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz